Van Dhaka naar de Diepenring

Helpende handen

‘Al net na aankomst werd ik verrast door hoe aardig de mensen hier zijn. Met mijn één meter vijftig lukte het me niet om mijn twee grote koffers in het bagagerek van de trein te tillen, maar gelijk kwam er van meerdere kanten hulp,’ vertelt Irona. ‘Mijn motto is In a world where you can be anything, be kind. En precies dát is wat ik hier steeds tegenkom: zoveel vriendelijkheid en behulpzaamheid.’

Niet vanzelfsprekend

De stap om naar Nederland te gaan, was een grote. Ook voor Irona’s ouders. ‘Ze steunen me enorm in mijn keuze voor een goede opleiding en een carrière, maar ze maken zich ook zorgen. Om mij en om hoe het mij hier vergaat, maar ook om de reacties die ze krijgen uit hun omgeving en om mijn toekomst. In mijn cultuur gaan vrouwen van mijn leeftijd op zoek naar een echtgenoot en niet twee jaar naar het buitenland om te studeren. Bovendien is het lastig om als hoogopgeleide vrouw carrière te maken én een gezin te hebben. Mannen in Bangladesh nemen zelden huishoudelijke of gezinstaken op zich, dus vrouwen staan er grotendeels alleen voor. Ik waak ervoor dat mij dat niet zal overkomen, maar vanzelfsprekend is het zeker niet.’

Onderzoek naar neurodegeneratieve ziektes

‘Als klein meisje droomde ik ervan onderwijzer te worden, net als mijn moeder,’ vertelt Irona. ‘En dat wil ik nog steeds, maar dan aan een universiteit. Tijdens de bachelor Farmaceutische Wetenschappen aan de North South University raakte ik gefascineerd door neurodegeneratieve ziektes als Alzheimer en Parkinson. In februari start ik met mijn minor thesis, die over Parkinson zal gaan. In de toekomst wil ik mij met onderzoek naar dit type ziektes blijven bezighouden en daar ook les in gaan geven. En als ik de kans krijg, wil ik werken aan de ontwikkeling van geneesmiddelen tegen deze ziektes. Om dat te bereiken is deze masteropleiding en hopelijk aansluitend een PhD noodzakelijk. Misschien moet ik voor mijn masterthesis volgend jaar aan een ander instituut onderzoek doen, maar dat ga ik nog bespreken met mijn docenten.’

Nederlandse directheid

En zo komt het gesprek op iets anders wat Irona goed bevalt: ‘Het contact met docenten verloopt hier zo gemakkelijk. Mijn Nederlandse vrienden hebben me al geleerd directer te zijn en vragen meteen te stellen. Dat is fijn en scheelt me veel gepieker en onzekerheid. En als me na het college nog een vraag te binnen schiet, kan ik daarover mailen. In Bangladesh is dat ongebruikelijk – daar moet je eerst bellen om een afspraak te maken, om vervolgens in het kantoor van de docent af te spreken. Zoveel omslachtiger én ontoegankelijker.’

Verlangen naar de lente

De nieuwe contacten, ervaringen en kansen – Irona is heel gelukkig met deze stap in haar leven. Maar het gaat niet allemaal vanzelf, vertelt ze. ‘Ik pas mij soms wat te veel aan en ik wil niemand teleurstellen, misschien is dat iets cultureels? In het weekend ga ik bijvoorbeeld vaak met mijn vrienden mee op stap, terwijl ik het soms fijner zou vinden om thuis te blijven en lekker te lezen. De kou en het gebrek aan zonlicht vallen me zwaar en maken me vermoeid. Ik kan dan ook niet wachten tot de lente aanbreekt, dan voel ik me hier nog meer thuis!’

Door steun van het Ubbo Emmius Fonds kan Irona studeren aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ook het Ubbo Emmius steunen? Word Vriend op Supporter!

Foto gemaakt door: Reyer Boxem